De maand juli betekent voor velen een maand van plezier, vakantie en, als het weer het toelaat, warmte. Of je kan het beschouwen als een maand als alle andere, niet bepaald bijzonder.
Voor mij, mijn familie en al mijn mede-Bosniërs is dit de maand van groot verdriet. De maand van woede, machteloosheid en verlies. Woorden schieten tekort voor de emoties, gedachten en de pijn die door mij heen gaan wanneer de maand juli aanbreekt. En dit schrijft iemand die de oorlog en de genocide in Srebrenica, 25 jaar geleden, niet eens heeft meegemaakt.
Maar toch maak ik het ook wel al 20 jaar lang mee, dag in dag uit, samen met mijn ouders en zussen. Ik maak het mee met mijn hele familie waarvan ik een groot deel nooit heb leren kennen, omdat ze gevlucht zijn naar alle uithoeken van de wereld. Ik maak het mee met de familie die ik heb verloren op die dag, wanneer ik hun namen lees en langs hun graven loop.
Wanneer we naar Bosnië gaan, worden we altijd geconfronteerd met het feit dat wij één van de weinigen zijn die hun directe familieleden niet heeft verloren op die dag. Mijn opa en oma, mijn vader en zijn broers, waren allemaal op tijd gevlucht. Dit is een enorme gunst van Allah subhanahu wa ta’ala, maar het is bitterzoet. Bitterzoet omdat de andere omaatjes in ons dorp hun echtgenoten en zonen zijn verloren tijdens de val van Srebrenica. Dan komen wij daar aan, een paar weken in het jaar, en ik durf er niet eens aan te denken hoe die Moeders van Srebrenica zich wel niet voelen wanneer ze ons zien, samen met opa en oma en hun (klein)kinderen. Die familie die geluk heeft gehad.
In Nederland worden wij gezien als een normaal gezin, geen sprake van een traumatisch verleden. Wanneer ik zeg dat ik uit Bosnië kom, krijg ik vaak de reactie: “Hè, waar ligt dat?”. Laat staan dat ze weten over de genocide die heeft plaatsgevonden in Srebrenica. Wanneer ik mijn geschiedenisboek opende op de basis- en op middelbare school, zocht ik altijd naar het stukje wat over Srebrenica ging. Telkens weer werd ik teleurgesteld met de weinige en soms zelfs incorrecte informatie die erin stond.
Ik ben boos, wij allemaal zijn boos, omdat bijna niemand maar iets weet over de genocide die is gepleegd in Srebrenica, al 25 jaar geleden. Nee, “pas” is een beter woord. De genocide heeft pas 25 jaar geleden plaatsgevonden, dus waarom weet niemand er iets van? Waarom wordt er niet over gepraat? Waarom wordt dit niet onderwezen? Waarom sluit Nederland de ogen wanneer het over Srebrenica gaat?
Ik ben moe van het constant moeten vertellen. Ik ben verdrietig van het elk jaar weer moeten meemaken. Ik ben boos vanwege de erkenning die wij niet krijgen. Ik ben teleurgesteld in Nederland, teleurgesteld in de VN. Maar ik ben dankbaar, dankbaar dat ik het niet heb hoeven meemaken en dankbaar voor de familie die ik wel heb.
Moge Allah de families die hun geliefdes hebben verloren, helpen om dit pijnlijke hoofdstuk af te sluiten. Moge de zielen van de 8300+ slachtoffers vrede en rust vinden in het Paradijs, ook al zijn hun botten verspreid over het land, wachtend om gevonden en begraven te worden.
Het is vandaag 25 jaar geleden dat de val van Srebrenica heeft plaatsgevonden. Leer ervan, praat erover. Alleen zo kan je recht doen aan de overlevenden.
Never Forget Srebrenica.
Sara Aljic, Commissielid Marketing.
