Het avontuur begon al tijdens de heenreis. Iedereen leerde elkaar kennen en er hing een ontspannen sfeertje in de lucht. We kwamen kort na zonsondergang aan in ons buurlandje België, waar ze zo mooi met de zachte “g” praten. Het was even zoeken, maar al snel bevonden wij ons op het parkeerterrein van de loods waar het allemaal zou gaan gebeuren.
Eenmaal op het veld voor het eerste potje dat angstvallig “Team Deathmatch” genaamd was, was iedereen bang beschoten te worden. De meesten wisten niet hoe het zou voelen om geraakt te worden door een verfkogel. Na enkele minuten, proefde iedereen de bittere smaak van voltreffers. Nu kon het spel werkelijk beginnen! De echte mannen stormden gelijk naar de vuurlinie.
Je zag dat eenieder een bepaald schuilobject koos om te verstoppen. Sommige renden van de ene plek naar de andere en enkeling ging zelfs op de grond liggen als sluipschutters om op voeten en knieën te mikken. Bij het rennen van het ene object naar het andere, was je duidelijk te zien en al snel in het vizier van de anderen. Je hoorde dan ook gelijk een heel verfkogelarsenaal op je afkomen van de tegenpartij, waarna je gebukt verder moest om pijn te voorkomen. Twee van onze geliefde bestuursleden, hadden een glanzend hoofd waardoor het zeer verleidelijk was om daarop te schieten. Één van hen heeft dan ook twee verfkogels moeten incasseren. Hopelijk zijn er geen bulten uit voortgekomen!
Na een lange strijd van twintig minuten, wat een eeuwigheid leek te duren, klonk de zoemer. Het was tijd voor een pauze. Je kon even op adem komen, bijpraten en erachter komen wie nou precies die ene verfkogel op je helm of knie had geschoten.
Na tien minuten verzamelden we ons en kregen we uitleg over het volgende spel dat “Capture the flag” heette. De bedoeling was dat het ene team de vlag van het andere team moest pakken en brengen naar hun eigen basis. De zoemer ging weer af en we konden beginnen. De kogels begonnen ondertussen op te raken. Je merkte dat er nu werd nagedacht, alvorens te schieten. Sommigen bleven heel gewiekst schieten met een leeg geweer, want ook uit een leeg geweer klonk nog steeds een angstaanjagend geluid dat je lichaam had leren associëren met een hevige impact.
Na een tijdje klonk de zoemer opnieuw en was het tijd voor: “Free for all”, wat zoveel betekende als: ieder voor zich. We continueerden het spel met de setting van het eerste potje “Team deathmatch”, omdat we in teams verder wilden blijven spelen. Team tegen team en bij het geraakt worden, ging je terug naar de beginplek waarna je weer kon meedoen. Dit bleven we spelen, tot alle kogels op waren. Uiteindelijk leverde (bijna) iedereen bij de balie zijn geweer en helm in. Het was tijd voor een groepsfoto! We telden of iedereen aanwezig was en we misten vreemd genoeg nog één persoon. Die was tot onze verbazing nog op het veld aan het schieten. Waarschijnlijk dacht hij dat de vijand nog ergens op de loer lag!
Het was een geweldige dag die we tenslotte afsloten met een heerlijk avondmaal in een restaurant. Er zijn nieuwe vriendschappen gevormd, er is veel gelachen en genoten en er is actief gespeeld. Op naar de volgende ISA-activiteit!
