1. Wat heeft je er toe aangezet om te helpen bij HSDWD?
Naar mijn gevoel was dit de enige manier om de slachtoffers van Syrië te kunnen helpen zonder partij te kiezen. Het is begonnen bij een klein project om producten in te zamelen voor de organisatie HSDWD. Toen ik werd benaderd door Rina Alic, bestuurslid van ISA, om een dagje mee te helpen, heb ik meteen toegezegd, want dit was wel het minste wat ik kon doen. De actie werd een groot succes en er volgde snel een tweede inzamelingsdag. Ik raakte steeds meer betrokken met de organisatie en ook mijn band met Syrië werd hierdoor hechter. Mijn neef, die zelf uit Syrië gevlucht is, vroeg of ik een stichting kende die Syrië hulp kon aanbieden. Het gesprek eindigde in een belofte: “Ik kom de producten persoonlijk naar hem toe brengen”. Al hamdoulilah, dat gebeurde. Het plan was om een aantal uurtjes te helpen, maar die uren veranderden in dagen en uiteindelijk ben ik blijven helpen tot aan het einde.
2. Wat heb je daar gezien?
Je stelt mij een vraag, die ik nog steeds probeer te verwerken. Want wat heb ik nou eigenlijk gezien? Chaos, verdriet, wanhoop, moed, onderdrukkers, paranoïde gevoelens. Het is te veel om op te noemen, om het te kunnen beschrijven en bijna onmogelijk om het daadwerkelijk te kunnen verwoorden. Het vluchtelingenkamp in Yarmouk is geïsoleerd. Moeders, dochters, zonen, kleine kinderen en vaders zijn uitgehongerd. Zij smeekten om een slok water, het ging zo ver dat er hier om gevochten werd. Zij smeken om voedsel om te kunnen overleven. Machteloos kijk je toe hoe het eten wordt uitgedeeld, want ik mocht zelf niet helpen hierin. Kleine kinderen verkeren constant in een bange staat en ze vreesden dat hen elk moment wat aan kon worden gedaan. Moeders worden geweigerd, omdat ze niet de juiste papieren hadden en de vrouwen van het regime beoordeelden anderen op basis van hun uiterlijk. Op dat moment vraag je je niet af of hij/zij een moslim is of niet, of hij/zij een shia of sunni is. Het enige waar je aan denkt is hoe je je medemens kunt helpen en hoe je hun problemen en zorgen kunt verlichten, hoe kan ik de problemen waarmee ze elke dag mee kampen voor hen verlichten? Het was hartverscheurend om te zien hoe slecht de slachtoffers in Yarmouk het hadden.
3. Welke ervaring heb je er aan over gehouden?
Geen gedicht, blog of verhaal kan verwoorden wat ik heb gezien. Tot op heden ben ik ermee bezig om hetgeen dat ik heb meegemaakt een plekje te geven. De dag dat ik terugvloog naar Nederland heb ik gehuild als een klein kind. Ik voelde me machteloos, verdrietig, maar ik voelde ook een vorm van tevredenheid. Ondanks alles, heb ik iets toch kleins kunnen betekenen en van dichtbij kunnen zien hoe een stichting te werk gaat.
4. Wat voor gevoel heeft het bij je opgeroepen?
Een gevoel van dankbaarheid. Ik mag Allah subhanahu wa ta’ala prijzen en bedanken. Ik realiseer me hoe verwend ik ben door mijn Heer. Sinds Syrië voelt het als een verplichting om actief mijn medemens te helpen ongeacht zijn cultuur, religie of omgeving.
5. Wat voor effect heeft het gehad op je persoonlijk leven?
De eerste weken in Nederland heb ik helemaal niets gedaan, behalve ontspannen en tot rust komen, wat echt nodig was. Het grootste effect dat het op mij heeft gehad, is dat ik nu enorm gemotiveerd ben om een ander te helpen. Het beeld dat ik had over dit soort hulp is veranderd. Ik zie in nu hoeveel waarde het heeft en hoeveel het kan betekenen voor de mensen die dit nodig hebben.
6. Welk advies zou je willen geven aan anderen?
Bedank jouw Heer en blijf Hem bedanken. Bedank Hem voor de voorzieningen die jij hebt gekregen en klaag niet over de meest kleine zaken. Echt waar, jouw zaak stelt niets voor in vergelijking met andere mensen. Zij zien jouw problemen als een luxe!
Yassien Ismaiel, Oud-bestuurslid