Sporten is iets wat in de Sunnah van onze Profeet – sallallahu ‘alayhi wasallam – veelvuldig terugkomt. Er zijn een aantal sporten, waaronder het paardrijden, die specifiek genoemd worden in de Sunnah. Wij hebben om deze reden twee maanden geleden via Facebook een oproep geplaatst om te peilen of er onder de dames interesse was in het volgen van paardrijlessen. Het aantal positieve reacties, circa 100, was voor ons de doorslag om dit te organiseren. Als gevolg heeft een groep dames vanaf maandag 2 februari een vierweekse lessenserie gevolgd bij Manege Geuzeneiland.
Tijdens de lessen leerden de deelneemsters hoe zij het paard rijklaar kunnen maken, de basics van het paardrijden en de algehele verzorging van het dier. Dit alles geschiedde onder begeleiding van de instructrices. Hieronder volgt een recensie van een van de deelneemsters:
Als ik mijn ogen dicht doe en aan paardrijden denk, hoor ik vier dingen: aandrijven, sta-zit, hielen laag en KLAVIERRRR (in de stem van onze lieve lerares Wilma).
De eerste drie mag je van mij Google-en. De laatste, Klavier, was de naam van het paard waar ik op reed. Het bleek een ‘lui’ paard te zijn met een goed gevoel voor humor, waardoor Wilma, de lerares die al meer dan 20 jaar op de manege actief is, zijn naam nog wel eens door de bak liet echoën.
Doordat Klavier en ik allebei afzonderlijk al een beetje hopeloos zijn wat betreft rondjes rennen door een bak met zand, ging het in het begin samen helemaal niet zo soepel. Als ik dan in draf eindelijk de ‘sta’ na mijn ‘zit’ had geperfectioneerd, vond Klavier het leuk om even abrupt te stoppen waardoor de sta-zit-beweging veranderde in een ‘Samya vliegt bijna over dit paard heen-zit’.
Naast het bezitten van een goed gevoel voor humor en een voorliefde voor randomly stoppen, is Klavier ook erg slim. Dat zijn paarden; slimme en gevoelige dieren. Als je hem opzadelt zit er een splitseconde tussen het verwisselen van zijn halster, waar de lijn aan vastzit die aan het hek geknoopt zit, en zijn hoofdstel. Zonder een van die twee staat hij helemaal los en kan je hem nergens aan vasthouden en ontsnapt hij dus. Dat laatste demonsteerde Klavier aan mij door zijn hoofd omhoog te gooien tussen de wissel waardoor ik zijn hoofdstel niet meer om kon doen. En ja, daar ging mijn paard, al galloperend een leven zonder mij tegemoet.
Van nature kreeg ik een heel fantasie scenario in mijn hoofd over hoe ik op zijn rug zou springen (via het hek want hij is zo’n 1,75 hoog) en hem terug zou brengen naar de opzadelplek. In het echt rende ik als een kip zonder kop door de manege ‘MIJN PAARD IS ONTSNAPT’ te gillen. Giegelende vrijwilligers stelden mij gerust dat dit niet de eerste keer was en lokten mijn paardje, die inmiddels al een half rondje manege had gedaan, kalmpjes naar zich toe met wat eten en deden zijn hoofdstel om.
Na vier weken met de hulp van Wilma en alle supervrijwilligers voelde ik me dan eindelijk een echte ruiter. Op een paard zitten geeft mij blijkbaar een beetje grootheidswaanzin. Klavier en ik konden het eindelijk goed met elkaar vinden en ik zou liegen als ik niet een beetje zout water op voelde borrelen toen ik de deur van zijn stal sloot.
Het was geweldig.
Voor degenen die te lui zijn om alles te lezen: een samenvatting in emojis
